Druga bitwa o Monte Cassino: Smutna procesja

Druga bitwa o Monte Cassino trwała od 15 do 18 lutego 1944 roku, a sygnałem do jej rozpoczęcia było bombardowanie opactwa. Bitwę tę opisał Wańkowicz w swojej książce. Znalazła też swoje miejsce w przewodniku Monte Cassino i okolice. Szlakiem 2 Korpusu Polskiego.

Monte Cassino – tragiczne cztery dni lutego

W czasie nalotu alianckiego na opactwo 15 lutego 1944 roku – w obawie przed pomyłkowym zbombardowaniem – oddziały indyjskie zostały wycofane z zajmowanych pozycji na stoku wzgórza 593. Sytuację tę wykorzystali niemieccy spadochroniarze, którzy natychmiast po bombardowaniu obsadzili opuszczone stanowiska zajmowane przez indyjską 7 Brygadę Piechoty.

Nie powiodła się próba odzyskania utraconych stanowisk, podjęta przez 1. Batalion Royal Sussex Regiment. W ciągu dwóch nocy Royal Sussex Regiment stracił 12 z 15 oficerów i 162 z 313 żołnierzy, którzy wzięli udział w ataku

17 lutego do natarcia na wzgórze 593 ruszył 4/6 Rajputana Rifles z indyjskiej 11 Brygady Piechoty. Następnego dnia do bezpośredniego natarcia na wzgórze klasztorne ruszyły oddziały Gurkhów. Mimo największego męstwa nie osiągnęły one wzgórza klasztornego, a w walkach Gurkhowie stracili 245 ludzi.

W tym czasie, gdy Hindusi atakowali wzgórza, batalion Maorysów zaatakował stację kolejową, ale natarcie nie powiodło się i atakujące kompanie straciły 130 żołnierzy.

Druga bitwa o Monte Cassino dobiegała końca. 19 lutego gen. Alexander, po nieudanych próbach zdobycia Monte Cassino, wydał rozkaz zaprzestania wszelkich walk.

Opat Diamare opuszcza klasztor. Na zawsze

Gregorio Vito Diamare (1865-1945) przez trzydzieści sześć lat był opatem Monte Cassino.

Po zniszczeniu opactwa opat wraz z zakonnikami i tymi uchodźcami, którzy mogli uczestniczyć w takim przedsięwzięciu, ruszyli w procesji z krucyfiksem przez strefę ognia. Procesja szła granią aż w okolice Piedimonte i tam zeszła w doliny.

Scenę procesji można zobaczyć w namalowanych po II wojnie światowej freskach, znajdujących się w dawnej celi św. Benedykta. Celę tę i malowidło obejrzałem w czasie zwiedzania z przewodniczką, dla której język polski jest językiem ojczystym – panią Anną Studniarek.

Opat Diamare poświadczył, że w dniu bombardowania nie było w klasztorze ani jednego żołnierza niemieckiego. Sam do klasztoru już nie wrócił. Zmarł 6 września 1945 roku w Sant’Elia Fiumerapido.