Jarosław RubinW tym roku minęło dokładnie 50 lat od śmierci generała brygady Władysława Bobińskiego, twórcy legendarnego Pułku Ułanów Karpackich, a następnie zastępcy dowódcy 2 Warszawskiej Brygady Pancernej w ramach 2 Korpusu Polskiego. Jego postać i dokonania zasługują na szczególne upamiętnienie, zwłaszcza w kontekście bohaterskich walk o Piedimonte San Germano, które opisuję w przewodniku „Monte Cassino i okolice”.
W barwach jazdy II Rzeczypospolitej
Władysław Bobiński urodził się 4 lipca 1901 roku w Marianówce, w powiecie berdyczowskim ówczesnej guberni kijowskiej. Jego droga wojskowa rozpoczęła się bardzo wcześnie – już od października 1917 roku do maja 1918 roku służył ochotniczo w oddziałach jazdy III, a później II Korpusu Polskiego w Rosji.
W latach 1918–1920 walczył jako podchorąży w szeregach 5. Pułku Ułanów Zasławskich podczas wojny polsko-bolszewickiej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Bobiński kontynuował służbę wojskową. W latach 1921–1939 pełnił obowiązki w 15. Pułku Ułanów Poznańskich, gdzie dał się poznać jako zdolny oficer i wychowawca młodego pokolenia kawalerzystów. Był długoletnim dowódcą 4. szwadronu, pełniącego rolę pułkowej szkoły podoficerskiej. Awansował kolejno na podporucznika (1921), porucznika (1922), rotmistrza (1932) i majora (1939).
Ułańska dusza Władysława Bobńskiego sprawiała, że startował on z sukcesami w licznych zawodach jeździeckich. W lipcu 1939 roku, tuż przed wybuchem wojny, uległ poważnemu wypadkowi podczas konnego biegu wojskowego w Wilnie.
Wrzesień 1939 i droga do Tobruku
Mimo odniesionej kontuzji, Bobiński wziął udział w kampanii wrześniowej, dowodząc rejonem etapowym w Łucku w grupie gen. Skuratowicza. Po zakończeniu działań wojennych przedostał się do Francji, gdzie został przydzielony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Paryżu.
W maju 1940 roku mjr Władysław Bobiński znalazł się w Syrii, gdzie organizował i dowodził Dywizjonem (Dyonem) Rozpoznawczym Kawalerii wchodzącym w skład Brygady Strzelców Karpackich. Z czasem nazwa jednostki została zmieniona na Dywizjon Ułanów BSK, a ostatecznie na Pułk Ułanów Karpackich (5 lutego 1941 roku).
Po kapitulacji Francji Brygada Karpacka przeszła w całości z Syrii do Palestyny pod dowództwo brytyjskie. Nocą 26/27 sierpnia 1941 przewieziono transportem morskim Pułk Ułanów Karpackich do obleganej przez Włochów i Niemców twierdzy Tobruk. Wraz z Pułkiem Władysław Bobiński brał udział w obronie Tobruku, aż do grudnia 1941 roku.
Karpacki ułan w mundurze pancerniaka
W 1941 roku Bobiński odbył szkolenie w brytyjskiej Szkole Pancernej w Abbassia w Egipcie, co zapoczątkowało jego karierę w broni pancernej. W maju 1943 roku awansował na podpułkownika, a w grudniu tego samego roku został zastępcą dowódcy 2 Brygady Czołgów, przemianowanej później na 2 Warszawską Brygadę Pancerną.
Piedimonte
Ppłk Władysław Bobiński (1. z prawej), dowódca grupy bojowej „Bob”, która opanowała Piedimonte. NAC
W czasie czwartej bitwy o Monte Cassino Władysław Bobiński grupą bojową, znaną jako „Grupa Bob” (Zgrupowanie „Bob”), której zadaniem było zdobycie Piedimonte San Germano. Po krwawych walkach, trwających od 20 do 25 maja 1944 roku, Piedimonte zostało opanowane, co doprowadziło do przełamania Linii Hitlera.
Ankona
Kolejną operacją, w której brała udział 2BPanc, której zastępcą dowódcy był Władysław Bobiński, było zdobycie portu w Ankonie. W dniach 16–19 lipca 1944 roku, 2 Brygada Pancerna otrzymała zadanie obejścia niemieckiej 278 Dywizji Piechoty i zablokowania jej dróg odwrotu. Mimo że trudne ukształtowanie terenu, pola minowe oraz niemieckie kontrataki uniemożliwiły całkowite odcięcie wycofujących się wojsk, działania brygady istotnie je utrudniły. Po zajęciu przez nią miasta Chiaravalle, Niemcom pozostała jedynie wąska, znajdująca się pod ogniem droga odwrotu wzdłuż wybrzeża.
Bliski sercu Bobińskiego Pułk Ułanów Karpackich wkroczył do Ankony 18 lipca przez bramę Santo Stefano.
19 września 1944 roku Naczelny Wódz mianował Władysława Bobińskiego, z dniem 7 września 1944 roku, na stopień pułkownika „za czyny bojowe”.
Zakończenie wojny i czas emigracji
Od grudnia tego roku do grudnia 1946 roku płk Bobiński pełnił obowiązki dowódcy 3/14 Wielkopolskiej Brygady Pancernej w Egipcie, we Włoszech i Wielkiej Brytanii, która miała być jednostką 3 Korpusu Polskiego.
Po demobilizacji Polskich Sił Zbrojnych Bobiński osiedlił się w Paryżu, gdzie żył z dala od ojczyzny, która znalazła się pod rządami komunistycznymi.
W uznaniu jego zasług został w 1964 roku mianowany przez Naczelnego Wodza gen. Władysława Andersa generałem brygady, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964 roku w korpusie generałów.
Zmarł 18 lutego 1975 roku w Londynie i został pochowany na cmentarzu South Ealing.
Generał Władysław Bobiński został uhonorowany licznymi odznaczeniami, zarówno polskimi, jak i alianckimi, w tym:
- Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych (ośmiokrotnie: czterokrotnie w 1920 i czterokrotnie w latach 1940–45)
- Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
- Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino (nr 28751).
Dziedzictwo dowódcy karpackich ułanów i pancernych z 2 BPanc
W 50. rocznicę śmierci gen. bryg. Władysława Bobińskiego warto przypomnieć jego sylwetkę i czyny, które powinny stanowić inspirację dla wielu pokoleń polskich żołnierzy. Polscy patrioci powinni zachować i kultywować pamięć o Władysławie Bobiński, którego droga od młodego kawalerzysty do pułkownika broni pancernej walczącego o wolność Polski na włoskich polach bitew pozostaje przykładem niezłomności i oddania Ojczyźnie.
